blog

Gun je spullen een tweede jeugd

Om mijn moeder te helpen met de voorbereiding van haar verhuizing had ik het idee opgevat om haar te ‘ontspullen’ zoals dat tegenwoordig heet. Zelf ben ik daar namelijk behoorlijk goed in geworden na 25 verhuizingen – en nee ik jok niet.
Met frisse moed en opgestroopte mouwen begon ik aan de eerste van haar 4 kledingkasten. Mij niet bewust van de Mari Kondo principes deelde ik de kleding in 3 stapels: mag blijven, twijfelgevallen en moet weg. Trots op het resultaat riep ik na  enkele uurtjes mijn moeder erbij. Maar tot mijn grote ontsteltenis begon ze de kleding van de stapel ‘moet weg’ bij de stapel ‘mag blijven’ te leggen onder het mom van ‘je weet nooit of het nog van pas komt…’

Eenzelfde reactie kreeg ik toen ik het waagde voor te stellen om een aantal spullen weg te doen: een vaas die ze nooit gebruikt.
‘Nee, die hebben papa en ik voor ons trouwen gekregen.’
‘Maar vind je hem mooi?’
‘Nee dat niet, maar ja, het herinnert me aan tante zus en zo.’

Of een van de tig klokken die er in huis hangen.

‘Nou nee deze heeft een secondenwijzer.’
‘Maar waarom hang je deze klok dan niet op in plaats van die ander?’
‘Omdat die ander mooier is om te zien, maar hier kijk ik op hoe laat het is…’.

Kortom, ik ging die dag met één enkele sinaasappeldoos naar de stort, want op de spullen die ze wel weg wilde doen zat geen kringloop te wachten.

Eenmaal in de auto op weg naar huis voelde ik de frustratie wegglijden. Want heeft diezelfde behoudzucht van mijn moeder er niet ook voor gezorgd dat ik een stel koperen kandelaars mee mocht nemen toen die laatst weer helemaal hip waren, terwijl ik er 10 jaar eerder nog mijn neus voor ophaalde? Of dat ik het theekastje van mijn overleden oma mocht hebben toen mijn moeder er wegens plaatsgebrek wel afstand van moest doen – met pijn in haar hart? 

Over dat theekastje gesproken… hoewel een kastje met mooie herinneringen voegde het me toch niet helemaal. Zelfs niet toen ik de theeglazen verving door wijnglazen. De klassieke uitstraling van het meubel paste niet bij mijn chaotische – ik zeg liever creatieve – natuur. En toen was daar Pimped by Moon die een foto postte van een azuurblauwe dekenkist. Toen wist ik waar mijn kastje om vroeg! Ze wilde weer shinen, een frisse look! Een tweede jeugd, zeg maar. Een beetje spannend vond ik het nog wel, maar Monica ging meteen enthousiast aan de slag. Vakkundig bracht ze de azuurblauwe krijtverf aan en maakte het af met een espresso finish. Het resultaat is verbluffend! Het kastje is weer nieuw leven ingeblazen en voelt zich nu helemaal thuis bij mij. En ik bij haar! Nu hopen dat mijn moeder het ook kan waarderen…

Calista van Amerongen / FotoCali.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *